Weihnachten mit der Kirchengemeinde St. Peter-Ording und Tating
Fest des Innehaltens, der Besinnung und des Glaubens
26. Dezember 2014, hjr

„Es begab aber sich zu der Zeit .....“ – so beginnt die Weihnachtsgeschichte bei Lukas. So kennen wir sie und so lieben wir sie.

Aber Weihnachten ist mehr als das Kind in der Krippe mit „Ihr Kinderlein kommet“. Es ist auch Zweifel an der Gerechtigkeit in der Welt, es herrscht auch Obdachlosigkeit, und es ist auch Alleinsein mit sich selbst. Da sind Josefs Zweifel und schließlich seine Entscheidung, trotz Nicht-Vaterschaft zu Maria zu halten, wie es im Matthäus-Evangelium im 1. Kapitel beschrieben wird. Da erklingt der Engel „Halleluja“ und ihr Ruf „Fürchtet euch nicht“. „Frieden auf Erden“ wird versprochen. Wenn wir uns aber umsehen, sehen wir in unserer Welt doch Krieg, Verfolgung und Verblendung. Da hilft uns dann das Johannes-Evangelium mit seiner „Wort-Botschaft“, um sich aufrütteln zu lassen und Zeichen zu setzen gegen manches Geschwätz in dieser gar nicht so „heilen Welt“.

Das Spektrum in den Predigten am Heiligen Abend, am ersten und zweiten Feiertag reichte weit: Gottesdienste mit Krippe und Krippenspielen am Nachmittag des Heiligen Abend in den Kirchen St. Nikolai in Ording, der St. Peter-Kirche im Dorf und in St. Magnus in Tating und schließlich am zweiten Weihnachtstag ein aufrüttelnder plattdeutscher Gottesdienst als christlicher Weckruf an jeden selbst und an die Verantwortlichen in Politik und Gesellschaft. (Der plattdeutsche Predigttext befindet sich im Anhang zu diesem Bericht.)

Diakonin Andrea Streubier startete das kirchliche Weihnachten in Ording mit einem Team von Kindern und Jugendlichen. „Klein-Weihnachten“ war dieser Familiengottesdienst für die ganz Kleinen mit ihren Eltern und Großeltern betitelt. Übervoll war die kleine Kirche. Das war auch die St. Peter-Kirche im Familiengottesdienst mit Pastorin Regine Boysen im Dorf. In Tating feierte Pastorin Eva Hoefflin vor allem für die Kommunalgemeinden Tating und Tümlauer Koog die vorabendliche Christvesper in einer vollen Kirche. „Engel auf dem Dach“ hieß das Krippenspiel, das Kindern, aber auch Erwachsenen, eine kleine berührende Weihnachtsgeschichte erzählte. Antje Klützke aus Tating hatte das Stück mit kleineren und größeren Kindern einstudiert. Kirsten Jedicke aus St. Peter-Ording spielte dort die Orgel.

Prädikantin Regina Halbritter feierte zwei Christvespern in Ording, Pastorin Boysen eine in St. Peter-Dorf sowie dann zu später Stunde noch die Christmette. Pastorin Eva Hoefflin feierte den Abendmahlsgottesdienst am 1. Feiertag und Pastor em. Johann Weingärtner – heute Husum, von 1980 bis 1989 hier selber tätiger Seelsorger - gestaltete den Plattdeutschen Gottesdienst. Posaunenchor und/bzw. Kirchenmusikdirektor Christoph Jensen an der Orgel sorgten in St. Peter-Ording für die kirchenmusikalischen Akzente und begleiteten die von der Gemeinde gesungenen Weihnachtslieder.

In ihrem Schmuck mit den Tannenbäumen war jede Kirche dazu für sich ein kleines Weihnachtswunder.
_________________________________________________





ANHANG

Johannes Weingärtner
Predigt to den 2. Wiehnachtsdag 2014 St. Peter – Ording (Johannes 1 i.A.)

In’n Anfang wär dat Word all dor, un dat Word wär bi Godd, ja, Godd wär dat Word. Dit Word wär also in’n Anfang bi Godd.
Allns is dörch düt Word worrn,un ohn düt Word is ock nich een Deel worrn wat överhaupt worrn is.
In em harr all‘ dat Lewen sin Grund un Bestand, un dat Licht wär dat Lewen för de Minschen. Ja, düt Licht schient noch ümmer in de Düsternis, un de Düsternis is nich doröwer Herr worrn.
Dat wohre Licht, dat jeden Minschen Licht gewen deit, dat is erst up’n Weg, to kamen in de Welt.
Dat wär all in de Welt, un de Welt wörr doch dörch em, un doch – de Welt is nich dorachterkamen.
He käm dorhen, wo allens em tohören dä, un doch – de, de em tohörn dän de nähmen em nich up. Doch all‘ de, de em sünst upnehmen dän, de kreeg’n vun em Vullmacht, Godd sein Kinner to warrn; Un dat sünt de, de an sin Namen glöwen dot.
Dat Word is ja Minsch worrn un hett ock bi uns wahnt, as wär’t Besök, un sehn hebbt wi sin Herrlikeit mi unse egen Ogen.
Ja, dat wär’n Herrlikeit, so as de eenzige Söhn vun’n Vader kriggt, vull Gnad un Worheit.
Leewe Frünn,
wat is dat blots för en Wiehnanchtsgeschichen, de uns Johannes vertellt un de wi höört hebbt. Keen Woord öwer de Krüff, Maria un Josef, de Harders un de Engels. Nix vun Bethlehem. Allens, watt wi so leev hebbt an Wienachten, dat fehlt bi em. Un wo geern höört wi dat doch, jedet Jahr wedder an dat grote Fest.
Dor kann`s doch so schöne Leeder vun Singen. Dor kann`s doch so nüüdelige Biller vun ankieken. De Krüff mit de Engels un den Steern dor öwer. Josef mit een Latücht inne Hand, Maria mit den warmen Moderblick hen to dat Kind. Un en Oss un en Esel hebbt dor denn ok noch Platz. Vun dat allens weet Johannes nix, or will he dor ok nix vun weten? Nich mal de Nam Jesus kummt in sien Geschichen vör. He snackt vun Licht un Leewen, ok vun Düsternis un vun en Woord, dat Fleesch, dat heet so veel as Minsch, worrn is. Un dat vun baben ut Gott sien Herlikeit to Welt kamen is, so as wenn dor Besöök kamen dä.
Is för em, Johannes, Wiehnachten so, as wenn bi di to Huus keen Boom stünn, keen Geschenke dor ünner liggen dään, un dat geef ok keen bruune Koken, un keen Stollen, keen sööten Kram un ok keen good Eeten. Un an de Stää vun dit allens, wat wi so geern hebbt to Wiehnachten, geef dat blots dat een or annere Licht un Swattbrood up`n Disch un nich alltoveel, wat dor rupleggen kunnst.
Ja, leewe Frünn, Johannes to Wiehnachten, dat is Swattbrood. Muß düchti up kauen, owers is so richti nahrhaft. Wenn bi uns Tafel in Husum, wo mien Fruu un ick jedeen Week Deest hebbt, dat Wittbroot und de Stuten utgahn sünt un dor bloots noch Swattbroot in`t Regal liggen deit, sodenni kiekt de Lüüd, de mehr ut`n Süden kamt, mit en kruset Gesicht. Un denn seggt en vun de Fruunslüüd, de jümmer mit utdeelen deit: Nehmen Sie man das richtig gute und gesunde Brot und nicht immer das ungesunde weiße.
Dor muß ick an dinken, as ick dat Wiehnachtsevangelium vun Johannes noch en Reis lesen dää. Dat so bekannte vun Lukas, dat dörch so menni en , ick will mal seggen, afsunnerliche Kultur mit Zuckergesmack överstreeken worrn is, dat is nich blots gesund. Dor is dat wichtigste af un an mit veel Lametta un sööte Glocken tokleistert un dootbimmelt worrn. Ick heff dat to keen Tied so richtig begrepen, dat de Glocken to Wiehnachten sööt bimmeln schöllt. Un leewe Frünn, wieldat so ist, deit dat mal richtig good, up Johannes to hören un wat he to Wiehnachten so seggen hett. Und dat wöllt wi nu een Ogenblick doon.
Wiehnachten dat is Licht in de Düsternis, Wohrheit in en Tied, wo de Lögen owerhand nehmen doot und Wiehnachten dat is Gnaad för en Welt, de keen Mitgeföhl mehr kennt, wo jedeen blots noch an sik sülven dinkt.
Licht un Wohrheit un Gnad – dat is de Heben vull Herrlikeit. Un de is nu to de Eerd kamen, seggt Johannes. Gott sülven ist to Eerd kamen, ja, de Heben is up de Eerd kamen. Blots, wo is he nu in düsse Tied, wo köönt wie em belewen?
Lewe Frünn, so stell ick mi den Heben vör un nich blots dor baben ok hier up de Eerd:Allens is klar und schier. Nix, owers ok nix liggt in`n Düstern. Bruuks nich mehr to fragen: Worüm is dat so, as da t is, un nich anners? Hest klare Sicht bitt o dat Enn. Du weest Bescheed. So stell ick mi den Heben vör.Un de Wahrheit warrd seggt. Bruuks nich mehr tot wiebeln. Muß mich mehr dinken: Warr ick all wedder anlogen? Brukks ok keen Utschuss mehr, de rutfinnen schall, wer an`n meersten logen hett.

So stell ick mi den Heben vör: För jedeen is Platz to`n Lewen. Keeneen warrd an de Sied stellt or mutt in de Eck stahn. Keeneen nimmt den annern sien Grund un Bodden weg. In`n Gegendeel: Allens warrd deelt, ganz un gar gerecht.

Un de Umgang twischen de Minschen is vull Gnaad. Dat meent: En wend sik den annern to, stött den annern nich weg. De Hannen sünt apen und at Haart is wied, de Oogen lacht sik an, un de Verstand is klaar.

So stell ik mi den Heben vör un so hett Johannes dat meent, wenn he seggt: In em harr dat Lewen sein Grund un Bestand. Ja, dat wär`n Herrlikeit vull Gnaad un Wohrheit.

Uns Welt süüt anners ut. Dod un Lögen wied un breed, Gewalt un Düsternis mehr as noog. Ik will gor ni so veel öwer Syrien und Irak, Eritrea un Somalia vertellen. Wi hebbt de Biller vör Oogen un de Kommentare in`t Ohr. Ower een Deel is mi an den Mondag düsse Week gewaltig gegen mien Verstand und Geföhl gahn. De Biller ut Dresden. Dor sungen Minschen christliche Leeder to Wiehnachten. Un merrn bin höllt een Mann een grotet Krüüz in de Höchde. Dat weer anstreken mit den Farven swaat, rot und gold. „Stille Nacht“ un „Es ist ein Ros entsprungen“ mit een düütschet Krüüz, dat is grote Gotteslästerung. Un de Weg vun so een verschannelt Krüüz hen nah een deepet Lock vull mit bruunen Dreck – de is nich wied. Dat mutt jedeen weeten, de dor achteranlopen deit.
Vun Wiehnachten, un vun dat, wat se dor singen dään, hebbt se ok nich de ringste Ahnung. Un nu mutt ik doch den Lukas mit sien Evangelium en lütt beten to Hülp holen. Weet de dor in Dresden nich, dat Maria und Josef und dat Jesuskind keen Dack öwern Kopp harrn? Un korte Tied later sünt se ok noch Flüchtlinge ween, wieldat en Diktator se verfolgen dä. Un denn worrn se Minschen mit Migrationshintergrund. Ne, leewe Frünn, vun Wiehachten un Christentum hebbt de keen Ahnung. Dor weet se jüst so wenig vun as vun den Islam. Un denn helpt dat ok nix, wenn welke vun jem dor seggt: Mi is doch blots bang, dat wi Düütschen öwerfremd warrn köönt.
Sünt ok in de 30er Jahr in dat verleden Jahrhiundert veel to veel ween, do dor blots achteran lopen dään. 17 dusend in Dresden sünt 17 dusend to veel.
Un nu , leewe Frünn mööt wi fragen: Gifft dat een Brügg vun den Heben, de to Wiehnachten uplücht is, in disse unse Tied und Welt? Johannes seggt: Dat Woord is Minsch worrn un hett ok bi uns wahnt, as wär`t Besök un sehn hebbt wi sien Herrlikeit mit unse Oogen.
Un nu frag ick di: Hest düsse Herrlikeit to sehn kregen düt Jahr to Wiehnachten? Wenn nich, sodenni harrst di all dat Fieern schenken kunnt. Wenn nich, sodenni is allens vergebens ween, or bloots Tüdelkram un Klimbim. Un wenn dat denn ok bi veele Minschen so is, sodenni is dat ok nix Nies. Weer all bi Johannes un in sein Tied so: He käm dorhen, wo allens em tohöörn dä – un doch: De em tohöörn dään, de nähmen em nich up.
Un dorum frag ik mal ganz driest: Wat wöllt wi hüüt morgen hier? Wat will ick hüüt morgen hier? Mi dor öwer frein, mal richti wedder up platt wat so seggen, or de Moderspraak hören un plegen? Wat wöllt wi hüüt morgen hier. Dat hett blots allens Sinn un Verstand, wenn wi all tosamen nix anners wöllt as dütt:
Dat schall bi uns un öwerall, wo wi watt beschicken köönt, uphöörn mit den Lögenkram, wat dat Leewen för en Sinn hett. Dat is keen Sinn, wenn dat Leewen toschüffelt warrd mit all de Saken, de wir koopen köönt. Un wenn dat nich mehr reckt, wenn dat nich mehr funkschoneert mit „jümmer mehr un jümmer grötter“, sodenni fangt dat Klagen an, wer dor Schuld an is. Un wenn dor in uns Land nümst to finnen is, sodenni sünt dat de Flüchtlinge un de Asylanten, or de Moslems. In dat verleden Jahrhundert weern dat de Juden. Un wo dat an Enn hengüng, dat weet tomindest de Ölleren noch bi uns. De mööt dat de Jüngeren vertelln, dat dat nich vergeten warrd. Un de Minschen in Dresden und schienhillige Politikers, de so fien dor öwer swiegen doot, wieldat se ja Stimmen bi de nächste Wahl bruken doot, de mööt wi as Kark dat merrn in`t Gesicht seggen. Dat düsse Geist wedder intreckt in uns Land, dat is en Schan un dat dat Christentum dorför herholen mutt, dat is Sünn un Gotteslästerung.

Owers Wiehnachten to fiern, dat hett ok blots Sinn un Verstand, wenn wi uphöörn doot, blots öwer de Düsternis to klagen, wenn wi seht, dat de Welt so vertwass lopen deit. Dat allens in Gott sein Ohr to klagen, dat is richti und dat dröfft wi. Owers denn is dat ok wull an`ne Reeg, dat wi ganz still warrd. Un in düsse Stille köönt wi Gott sien Stimm höörn, wat he will, dat wi in sein Nam doon köönt. De Döör vun uns Haart kann denn wull upgahn, dat de dor een Platz finnen doot, de keen Dack öwern Kopp hebbt. Uns Hannen kunnen denn wull upgahn, de to helpen, de en Minschen bruukt, de bald keen mehr hebbt, de Mood tosprick un Kraft gifft. Dat kann`s nich kööpen un ok nich verköpen, dat kanns blots schenken un is doch nich mit Geld to betalen.
Wiehnachten Fiern, dat hett blots Sinn un Verstand, wenn dor endlich Gnaad twischen de Minschen Platz finnen deit.Öwerlegg hüüt morgen doch blots mal, wodenni dor wull en sitten deit, de up di tööft. Öwerlegg mal, wo du seggen deist: He mutt up mi tokamen un sülven röörst di nich vun`n Plack. Öwerlegg dat hüüt morgen mal. Un denn gah los, so bald as dat geiht un gah up em to un bring dat mal öwer`t Hart em to seggen: Du, ick will di good sien un allens, wat dort wischen uns ween is, dat smiet wi wied achter uns.
Un worüm? Wieldat Gott dat so mit uns daan hett. Und dat kanns sehn un belewen, wenn du nu doch wedder an den Stall in Bthlehem dinken deist: Dat Woord is ja Minsch worrn. Dat füng ok ganz lütt an, eben so lütt as dat Kind in de Krüff. Un de düstere Stall is hell worrn, un de Harders kemen ut de Düsternis in dat Licht. Wenn dor henkieken deist un disse Biller upnehmen deist in dien Lewen, dat morgen wedder anfangt, sodenni höörst du to de, de dat begrepen hebbt. Sodenni büst du Gott sein Kind, stammst vun em sülven af – so hett Johannes dat meent. Uns Herr un Gott hett de Brügg buut un is dor öwer gahn vun den Heben dal nah de Erd.
Un nu lat uns dor mal henkieken, wodenni wi en Brügg buun köönt in een Welt, wo so veel Muern upbuut warrd in Familien, up de Nawerskopp un twischen Länner un Völker. Jümmer, wenn dor een de Kraft un den Mood hett, en Brügg to buen, sodenni fallt een Stück Heben up de Eerd. Düsternis warrd hell un Gnaad warrd schenkt. Denn warrd dat Wiehnachten hüüt un morgen ok noch.
Amen