To Pingsten hebbt wi Gott sien Geist kreegen
09. Juni 2014
Dat is’n goode Tradition in’e Karkengemeen vun St. Peter un Tat’n, wat dat an Oostermandag un an‘ Pingstmandag een plattdüütsche Gottesdeenst gifft. To Oostern weer Pastorin Gisela Mester-Römmer ut Tönn in‘e St. Peter-Kark, to Pingsten weer Pastor Johannes Pfeifer ut Sleswig vun de St. Petri-Gemeen dor in uns Kark kamen. Dorvun hett he denn ok in sien Preedigt snackt, vun wegen den Brüggemann-Altar in den Dom. Dor is nämli een Bild vun Pingsten, wo de Apostel Petrus to al de Lüüd snacken deiht. De Minschen hebbt Füürtungs op eer’n Kopp. Petrus is dor över sik rutwussen. He weer nämli keen groten Snacker, aver dor het he de Lüüd övertüügt, un een ganze Barg leeten sik dööven un bekennen sik to’n christlichen Globen.
So’n plattdüütschen Gottesdeenst is ni veel anners as een in Hochdütsch. War’t blots in Platt snackt un sung’n, natürli ok preedigt. Beed wor ok. Dat’s jo klaar. Dat fung an mit een Leed, dat jed‘een kinnen deit: „Priest Gott den Herrn, ji Minschen all!“ (op Hochdüütsch: „Nun jauchzet dem Herrn alle Welt“) un höörte op mit dat schööne Leed vun Paul Gerhardt „Gah rut, mien Hart, un söök di Freud“. Dat dään wi so üm de fofti Karkenbesöökers denn ok na dat Orgelnaaspeel von Karkenmusikdirektor Christoph Jensen mit dat „Concerto D-moll“ ut dat Husumer Orgelbook vun 1758.
Dartwüschen geev dat Lesungen ut’n Psalm, de Epistel un dat Evangelium. Dat dä Conrad Klützke ut Tat‘n. Un dat geev een feine Preedigt vun den Paster. Dar gung dat, kunn jo ni anners ween, üm den Hilligen Geist. Dorto hett Johannes Pfeifer een grot’n Baagen slaan. He vertell vun‘e Sündfloot un de Duuv, vun’t Paradies un den Düvel, un - ganz besünners wichti - ook vun‘e Dööp. Eerst vertell he aver, dat Pingsten een Loff- un Dankfest is, vun wegen de eerste Aarnt in düsse Johrstied in Israel. Dat weer de Tosaamenhang mit dat eerste un dat Slussleed.
Lesen Sie auch unter EXTRAS den Aufsatz von Pastor i.R. Pfeifer über die plattdeutsche Sprache in der Kirche.
Em güng dat dorüm, uns de Kraft vun Hilligen Geist in’t oole un in’t niee Testament wies to maken. Dat hett jo ok wat mit de Duuv to doon. Mötst blots een beten in’e St. Peter-Kark rümkieken, denn fallt di dat op. De Duuv is afbildt ünner’n Baldachin vun de Kanzel, wo de Paster sein Preedigt hölt un Gotts Woort predigt, un ünner den Deckel vun dat Becken vör de Dööp. Bi de Dööp staht wi ünner Gott‘s Woort un wi höört Gott sein Wöör in’e Predigt. „Wi Christen hebbt Gott sien Geist kreegen. Un de, de Gott sien Geist kreegen hett, de versteiht alln’s.“ sä de Paster. Dat lücht mi in. Dree Sätze sünd mi dorto noch haften bleeben. De hett Pfeifer so formuleert: „Kraft is in Gott sein Wöör. – Gott is op dien un mien Siet. – De hillige Geist gifft de Kraft dorto.“ Dat heff ik ok verstahn. Un wenn man dat so för sik verinnerlichen deit, denn mutt man de Verantwortung ok ni meer afschuven. Wat man doon hett, dorvör köön’t wi ok instaan mit dat Vertruu‘n in Gott sien Wöör un sien Gnaad.
Dat is dat Geheimnis vun Pingsten. De hillige Geist is een Hölp vör’t Leven. Man goot, dat wi den to Pingsten kreegen hebbt. De Apostel Petrus hett uns dorto verholpen. Un Petrus ist de Patron vun uns Kark in St. Peter. Dat passt doch bestens. Un sein Slöötels hebbt wi in uns Wappen. De hett he jo sachts op’e Sandbank verlor’n. Wat’n Glück vör uns!
Hans Jörg Rickert